O Festival da Luz convírtese na súa 2ª edición nun referente no país

Tivemos a oportunidade de desfrutar da xornada do domingo no Festival da Luz que se celebra en Boimorto e quedamos absolutamente abraiados por todo o que rodea ó mesmo.

Boimorto era terra de contrastes, e foron estes mesmos os que lle daban moita da esencia ó festival. Podía pasar (e pasoume), que logo de desviarte cara Andabao, houbera unha retención de vacas que fixeran que perderas uns minutos antes de chegar ó recinto, que non cadraba que estivera alí pero logo duns kilómetros no rural galego, vías dende arriba a tremenda infraestructura que tiña un festival coma este, e sabías que sería un día para lembrar.

Pasaban uns minutos das 11:30 cando abrían as portas do recinto, e centos de persoas comezaban a encher o distintos postos de artesanía, alimentación, bebidas... e se ía aglutinando a xente no escenario principal para ver a primeira actuación do día, a de Xacarandaina, que fixeron un papel excepcional. Ós que nos gusta o noso folclore nos escenarios, tivemos unha boa ración do mesmo, xa que estamos acostumados a ver as súas galas, pero actuacións coma esta, se cadra é unha opinión persoal, pero fan que desfrutemos aínda máis co seu bo facer.

A actividade non cesaba, e non había máis de cinco minutos sen unha actuación, nun dos dous escenarios. Logo presentou Narf a súa nova formación, que lle gustou moito á xente, e con semellantes acompañantes non é de era de estrañar, o mesmo que sucedeu logo con Novedades Carmiña. Os Rastrexos Project tamén foron unha agradable sorpresa para o público xusto cando a gran maioría estaba xantando.

Ás tres e media da tarde comezaba o concerto de Sílvia Pérez Cruz, a cantante de Palafrugell xa encandilaba ó público cantando en galego, como fixo en xuño en Santiago, e a partir de aí só había que mirar a reacción da xente para ver que estabamos todos engaloiados escoitando a Sílvia e ós fantásticos Joan Antoni Pich, Mario Mas, Raúl  Fernández "Refree" e Miquel Àngel Cordero que a acompañaron no concerto. De novo, a simpatía e achegamento que amosa sobre o escenario, fixeron que os asistesen desfrutasen, sendo moitos a primeira vez que a vían, como contaban ó finalizar o concerto logo de dúas gran cancións. A primeira foi a emocionante "Gallo rojo, gallo negro", canción que fixo que moitos a coñecésemos ó cantala con Coetus, e, pese a que non había tempo para máis, Luz Casal subíu ó escenario para dicirlle que podía facer outra aínda pasándose do tempo, o cal foi un xesto que amosou o poder da súa voz, xa que a seriedade cos horarios era total. Para rematar decantouse pola habanera "Vestida de nit" composición dos seus país, e todo isto coa pequena Lola, a súa primeira incondicional, aplaudindo na beira do escenario.

O festival comezaba a encherse, os Hollywater tiveron moita xente véndoos, pero a maioría ía cara o escenario principal para ver a Dover, a verdade mellor non facer moitos comentarios dese concerto, só que é unha demostración do que fai a música comercial, auténtico dor de cabeza para outros. Por sorte, logo foi o momento de Amparo Velasco, "La negra", que tamén encheu ca súa voz e o seu porte no escenario.

Carlos Núñez tocou uns minutos despois das sete da tarde, e fixo un repaso moi ben levado por case toda a súa traxectoria. Dende Irlanda a Brasil, os que estamos acostumados a velo xa sabemos algo de memoria o guión, pero sorprendeu engadindo cousas novas, xa que ata se animaron a cantar, dende logo saben como quedarse ca xente que os está vendo. O mellor foi a intervención de dúcias de gaiteiros e percusionistas da zona, que colaborando nalgúns dos temas, facían que soase cunha forza que levantaba ó público, a maioría agardando xa a Fito.

Non sabían moi ben o que se perdían todos os que agardaban o último concerto da noite, xa que o de Sés foi incríble. Penso que non hai artista en Galicia a día de hoxe que se quede máis ca xente, aínda que non a coñeza de nada. Coma en tódolos lugares, había algún que dicía "Pero esto que es, ¿un mitin?", o certo é que María Xosé o único que fixo foi dicir verdades, ás que nos ten acostumados. Sés é un fenómeno que segue o seu curso, e cada día máis xente aprende das súas cancións, do seu estilo, e da súa forma de vivir.

Fito e Fitipaldis servía para poñer o broche a un festival coma poucos, organización excelente, pago con púas, demarcacións de millo, os servizos entre este (emulando á gran muiñeira de Anxo Pintos), que son un claro guiño a calquera romería galega. Por poñer un pero, o excluído que estaba o galego no mesmo, pero de verdade que impecable todo a nivel organizativo, por moitos anos máis de Festival da Luz!